Đorđe Bobić rodio se 1939. u Beogradu, pred početak Drugog svetskog rata. Kad se rat završio školovao se u Beogradu i maturirao u Petoj beogradskoj gimnaziji. Potom je studirao arhitekturu na Arhitektonskom fakultetu u Beogradu i ponet mladenačkom radoznalošću započinje Traganje za gradom.
Diplomu je stekao 1965. i sledeće četiri godine radio je arhitektonske vežbe u Parizu, a u Beograd se vratio posle studentskih demonstracija 1968. godine.
Prvi arhitektonski projekat koji je posle studija potpisao Đorđe Bobić bio je krematorijum na Novom Beogradu.
Radio je urbanistički plan Beograda, projekat Svetosavskog trga, rekonstruisao pijacu Zeleni venac, osmislio strelište u Titogradu, sportsku salu u Splitu, rekreativni park u Parizu, marinu u Libiji, kompleks hotela u Zanzibaru, hotel u Sočiju.
Urbanizam i Arhitekturu je praktikovao najviše u Beogradu, ali i u Parizu, Zenici, Moskvi, Sarajevu, Skoplju, Zagrebu, Nišu, Zanzibaru, Izoli, Sočiju, Splitu, Jakutsku, Titogradu, Belokurihi, Kruševcu, Kijevu, Banja Luci, Budvi, Petrovcu na moru, Lipecku.
Tokom pedeset godina uradio je 300 urbanističkih i arhitektonskih projekata, učestvovao na 40 javnih konkursa, od čega je 28 nagrađeno, a 10 projekata je steklo prvu nagradu.
Objavio je knjigu crteža „Radni naslov: !“ (2008), knjigu eseja „Beleženje po Beogradu“ (2010), autobiografski prikaz pola veka truda „Traganje za gradom“ (2012), knjigu crteža „Linije“ (2015) i knjigu eseja „Arhitektura u iznudi“ (2019).
Od 2004. do 2008. godine, na poziv Nenada Bogdanovića, gradonačelnika Beograda, obavljao je dužnost Glavnog arhitekte grada Beograda.
Rusija mu je 1997. godine dodelila Veliku godišnju nagradu Ruske akademije arhitekture, a 1998. godine Veliku srebrnu medalju Saveza arhitekata Rusije.
(RTS)