Apatin varoš starija od milenijuma
Trnovo drvo je zapravo najstariji stanovnik Apatina danas, koje je doneto iz Jerusalima. Daleke 1795. godine posađeno je prilikom početka gradnje Katoličke crkve.
U pitanju je drvo poput onog od čijih je grančica bio ispleten Hristov venac. Iako je preživelo i snažan udar groma, opstalo je i još uvek je nemi svedok gotovo 230 godina burne istorije Apatina. A prvi pisani dokumenti o nazivu ovog mesta datira iz 1011. godine. Pretpostavlja su za to zaslužne opatice, koje su došle iz mađarskog Vesprema i podigle samostan na zemlji koju im je poklonio mađarski kralj Stefan prvi.
1417. godine spominje se kao posed despota Stefana Lazarevića, sina Kneza Lazara. Potom njime vladaju Turci 140 godina. U velikoj seobi pod Arsenijem Čarnojevićem deo doseljenika nastanjuje taj kraj 1690. godine, da li su se borili protiv Turaka i gde su nestali Srbi sa tih prostora.
Od Ulma do Apatina doplovile su podunavske Švabe. Danas se automobilom oko 1.050 kilometara može prevaliti za manje od dvanaest sati, a u 18. veku je to bilo dugo putovanje i drumom i rekom.
Srednjevekovna naselja nestala su u ratovima protiv Osmanlija. U periodu nakon uspostavljanja Karlovačkog mira započinje kolonizacija, kojom su Habzburzi osigurali uspostavljene granice sa Turskom.
Nastanjivali su vojvođansku ravnicu siromašnim, ali vrednim seljacima iz različitih krajeva Nemačke. U Ulmu je bio sabirni centar iz kojeg su kretali u novi životna plovilima, koja su podsećala na Nojevu barku.
Ulmskom kutijom doplovili su do svog odredišta, rastavili je i koristili su je kao građu za prve kuće u novom zavičaju.
Trebalo je prvo raskrčiti šikare, isušiti močvare, borili su se i protiv malarije, ali su bili odlučni da izgrade najlepši grad u Vojvodini.
Apatinom su krstarili i fijakeri, a kao i danas jedni su dolazili, drugi odlazili. Takav je slučaj i sa jednim od najpoznatijih mađarskih kompozitora Pal Abrahamom, koji je rođen u Apatinu. Bio je poznat po operetama.
Živeo je u Budimpešti, Beču, Berlinu, odakle je pobegao od nacista i doplovio do Njujorka. A fijakerom se i danas može kroz apatinske ulice. Dve trećine nekadašnjeg grada završilo je u Dunavu, krajem 18. veka, ali je iz tog vremena sačuvana Pivarska ulica.
U ovom gradu duga je tradicija okupljanja ljubitelja moćnih dvotočkaša. Ribarske večeri održavaju se u Apatinu već decenijama, ali to nije jedina manifestacija koja otkriva lepotu ovog grada, a pre svega mentaliteta ljudi. I rečnim kruzerima dolaze turisti.
Apatinci su ponosni na svoje nasleđe i čuvaju ga, otkrivajući nesebično dušu grada, koji mnoge podseća na Beč, Peštu ili drugi evropski grad.
Svi potencijali svakako nisu iskorišćeni, ali stasavaju nove generacije, koje ponosne na prošlost, žele da to promene.
(RTS)